لابد شهرزاد مظفر مانند شهرزاد قصه‌گو برای‌شان هزار و یک قصه خوانده است از رشادت‌های بی‌بی مریم بختیاری تا زینب پاشای تبریزی؛ از یوتاب خواهر آریو برزن تا آرتیمیس اولین زن دریاسالار جهان؛ از کاساندان و آزرمی‌دخت تا گردآفرید دلاور.
لابد به گوش فرشته و فهیمه و فرزانه از همین‌ها خوانده که همچون ماده شیران شرزه به میدان می‌شتابند و می‌غرند و حریفان را ۵ بار ۵ بار می‌نوازند. چه تماشایی می‌شوند این دخترکان ظریف ما در میدان و چه شعبده‌ها می‌کنند با این توپ تنبل فوتسال.
در این روزهای خوف و رجا، در این روزگار بدعهدی آمریکا و بدذاتی ترامپ و بدقلقی دلار حال‌مان را چه خوب می‌کنند این شاگردان مظفر. دیگر برای آسیا عادت شده تعظیم در برابر این فرخ‌لقاهای شکرشکن و شیرین‌رفتار. ارزشمندترین فرشته آسیا را ما داریم که همچون هم‌نام مذکرش چند نفر را در یک قاب دستمال دریبل می‌زند و بعد از هر گل آن بالا را نشان می‌دهد تا یادمان بیندازد کارگردان هستی این سناریوی جذاب را برای‌مان چیده است.
عقاب آسیا دروازه‌بان تیم ماست که نیمه اول در مقابل حملات ارتش سامورایی یک تنه پرید و جنگید و تیم‌مان را در بازی نگه داشت تا نیمه دوم و آتش‌بازی‌مان چشمِ چشم‌بادامی‌ها را خیره کند و این همه بدون توسل به فرزانه توسلی شدنی نبود.
سارا شیربیگی سلاح مخفی ماست که قفل بازی فینال را با شوت‌های مهلکش گشود و البته فاطمه اعتدادی پدیده مسابقه‌ها که با سارا به اشتراک خانم گل این دوره بودند تا تیم شایسته ما تمام عنوان‌ها را درو کرده باشد. چه چشم‌نواز است گل‌های تیم ما وقتی فهیمه زارعی با آن دقت و ظرافت توپ را رابح ماجروار به تور ژاپن می‌دوزد تا چشمان‌مان را بمالیم و به این نسل طلایی ببالیم.
چه کسی می‌تواند تحقیرشان کند که دختر را چه به فوتبال؟ فرشته کریمی و نسیمه غلامی و پیش‌تر نیلوفر اردلان پیش قراولان نسلی هستند که قرار است حالا حالاها شگفت‌زده‌مان کنند. این فریاد نسلی‌ست که دیگر در کنج پستو ماندن و اندرونی‌های هزارتوی تاریخ را برنمی‌تابد.
این‌ها سهم خودشان را می‌خواهند، از قهرمانی، از پخش زنده و از صندلی‌های آزادی. با ریش مصنوعی می‌آیند اما ریشه‌‌شان مصنوعی نیست. این‌ها می‌جنگند و عاقبت حق‌شان را می‌گیرند.
روزی می‌آید که قصه فرشته و فرزانه و فاطمه در میدان و شبنم و زینب و زهرا در سکوها به پایان خوش می‌رسد و آن وقت داستان این خط‌شکن‌ها مانند پیشینیان بی‌پروای‌شان برای نسل‌های بعد شنیدنی می‌شود. تا آن روز کاری نداریم جز آن که ستایش‌شان کنیم، همراه‌شان باشیم و به احترام‌شان تمام قد بایستیم.
*حسین غفوری
