چرا مبارزه کیمیا علیزاده و ناهید کیانی، یک فوق مبارزه است؟ | Friendly Fire

به گزارش “آی دبلیو اسپورتس” آژانس ورزش زنان ایران؛ ناهید کیانی تنها دختر تکواندوکار کاروان ایران در المپیک توکیو بامداد یکشنبه از ساعت ۵:۳۰ صبح به میدان می‌رود. آن هم در برابر چه حریفی: کیمیا علیزاده.

این یک نبرد باورنکردنی در وزن منهای ۵۷ کیلوگرم است. پنج سال قبل در چنین روزهایی، کیمیا علیزاده با کسب مدال برنز در المپیک ریو، تبدیل به چشم و چراغ ورزش ایران شده بود.

همه جا صحبت از اولین دختر ایرانی بود که توانسته بود در المپیک صاحب مدال شود. او برای مدت طولانی، مهمان رسانه‌ها و مراسم‌های دولتی و غیر دولتی بود، مورد تجلیل واقع می‌شد و همه جا تصویر او به چشم می‌خورد.

حالا چهره محبوب دیروز تبدیل به حریف یک ایرانی در المپیک توکیو شده است. او با پرچم پناهندگان، این بار نماینده هیچ کشوری نیست جز کشور تفکرات و اعتقادات خودش و البته این کشور هم کشور کوچک یا بی اهمیتی نیست و هواداران خودش را دارد.

چرا این بازی مهم است؟

ناهید کیانی، که در اردن سهمیه گرفت باید با کسی دیدار کند که دوست صمیمی‌اش بوده است. آن‌ها با هم خندیده‌اند، تمرین و مبارزه کرده‌اند و عقل هیچ بنی بشری به این جا قد نمی‌داده که یک روز آن هم در المپیک روبروی هم قرار بگیرند.

در مصاف ۲ تکواندوکار از سرزمین مادری، یکی پرچم ایران را دارد و یکی پرچم پناهندگان را. هر کدام که این بازی را ببرند به جید جونز انگلیسی برخورد می‌کنند که طلای هر ۲ المپیک لندن و ریو را گرفته و به شکارچی سر ملقب است.

به عبارت دیگر با توجه به وضعیت فنی علیزاده و کیانی، هر کدام که دیگری را شکست دهد اولین و آخرین پیروزی‌اش خواهد بود و باید آماده حذف به دست جید جونز باشد.

با این وجود، مبارزه کیمیا علیزاده و ناهید کیانی خیلی فراتر از یک مسابقه ورزشی است. هر کدام که دیگری را شکست دهد، نماینده نوعی تفکر است که آن تفکر جشن پیروزی می‌گیرد.

اگر ناهید کیانی پیروز شود چه می‌شود؟

ناهید کیانی هرگز به هیچ تفکر و جناحی وابستگی خود را اعلام نکرده است. او فقط یک تکواندوکار با پرچم ایران است اما کسانی که پیروزی او را می‌خواهند دو دسته‌اند:

یکی آن‌ها که بی توجه به همه زمینه‌های قبلی، برتری اسم ایران را خواهان هستند و دیگری، آن‌ها که خطرات پیروز نشدن ناهید کیانی را درک می‌کنند و می‌دانند که با پیروزی کیمیا علیزاده زخمی قدیمی سر باز می‌کند.

اگر ناهید کیانی پیروز شود، گروهی این مجال را می‌یابند که پروسه پناهندگی کیمیا علیزاده را زیر سؤال ببرند و او را به گوشه رینگ بکشانند و بگویند که اگر مهاجرت نمی‌کرد امروز با این خواری المپیک را بدون پرچم و پشتیبان ترک نمی‌کرد.

آن‌ها احتمالاً خواهند گفت که موفقیت کیمیا علیزاده در المپیک ریو به لطف پشتیبانی‌های داخلی بوده است و سزای کسی که به وطنش پشت کند و پناهنده شود، حذف آن هم به دست یک ایرانی است.

به عبارت دیگر، پیروزی ناهید کیانی بر کیمیا علیزاده، برتری انتقامی تفکر وفاداران به سیستم بر منتقدان وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران تلقی خواهد شد.

اگر کیمیا علیزاده پیروز شود چه می‌شود؟

پیروزی کیمیا علیزاده درست تبعاتی در نقطه مقابل دارد. در این صورت منتقدان سیاسی و اجتماعی شمشیرهای خود را بیرون می‌آورند و مسئولان دولتی را زیر سؤال می‌برند که چرا شرایطی فراهم کردند که یک قهرمان سرخورده شود و ایران را ترک کند.

در این نوع نگرش، کیمیا علیزاده به نماد طبقه‌ای که برای به دست آوردن آزادی‌های مدنی از خود گذشته و همه چیزش را داده تبدیل می‌شود و طرف مقابل بازی را به انزوا و سکوت خواهد کشاند.

این چیزی است که وابستگان به سیستم دولتی به هیچ عنوان نمی‌خواهند. از نظر آن‌ها پیروزی ناهید کیانی بر کیمیا علیزاده یعنی همه چیز و شکست برابر او یعنی یک باخت بزرگ. یعنی هیچ.

پیروزی کیمیا علیزاده، جایگاه ناهید کیانی را در تکواندو ایران تضعیف خواهد کرد و ممکن است بر آینده ورزشی او اثر منفی بگذارد.

به نظر می‌رسد اگر قرعه کشی در دستان نمایندگان تکواندو ایران بود، مواجهه با کیمیا علیزاده برای آن‌ها آخرین گزینه بود زیرا آن‌ها هرگز ریسک شکست در چنین مسابقه‌ای را نمی‌پذیرفتند.

شانس کدامیک بیشتر است؟

هر کس برای این سؤال پاسخ و استدلالی دارد اما واقعیت این است که نمی‌توان تحلیلی دقیق از آن چه پیش می‌آید، داشت.

کیمیا علیزاده تجربه بیشتری دارد و در المپیک مدال گرفته و تفکری متفاوت با ناهید کیانی دارد. او به حساسیت‌های این بازی برای خودش و حریفش واقف است و به نظر می‌رسد آمادگی روانی مناسبی برای این بازی داشته باشد.

از سوی دیگر، ناهید کیانی هم کم تجربه نیست. او در بازی‌های بزرگ گاهی معادلات را بر هم می زند و بازی با رفیق قدیمی، احتمالاً مهم‌ترین بازی عمر اوست و می‌تواند به خاطره‌انگیزترین آن هم تبدیل شود.

در این جنگ تمام ایرانی، بدیهی است که پرچم دوست، پرچم ما باشد اما برای بسیاری از ما که ورزش را ورزش و نه ابزار عرض اندام‌های سیاسی می دانیم، این فقط یک مبارزه است گرچه در خارج از ذهن و قلب‌های ما، در دنیایی خاکستری‌تر از آن چه تصور می‌کنیم، این چیزی فراتر از یک مبارزه است.