به گزارش افرا ورزش، فروغ عباسی یکی از چهره‌های شاخص المپیکی ایران است که اکنون 2 سال پس از حضور در المپیک زمستانی پیونگ چانگ همچنان بخشی از افتخار اسکی ایران است.
او درباره خاطره پیونگ چانگ می‌گوید:
حضور در المپیک جزء بزرگ‌ترین آرزوهای من بود و من رؤیای رژه رفتن در صحنه المپیک را هر روز می‌دیدم؛ ابتدا در رشته‌های سنگ‌نوردی و دوچرخه سواری و سپس اسکی فعالیت کردم و زمانی که اسکی را انتخاب کردم دیدم آرزوی حضور در المپیک با اسکی محقق شدنی است. توانستم دومین دختر ایرانی باشم که در المپیک حضور دارد و اولین مسابقه بزرگی که در آن شرکت کردم نیز المپیک بود.
عباسی در خصوص تجربه‌هایش در المپیک گفت:
در المپیک اول نتوانستم موفق باشم. در آن شیب و سطح یخ تمرینی نداشتم و در آن شرایط تنها به من می‌گفتند به خط پایان برس اما در المپیک دوم جبران کردم. در المپیک دوم رکورد فاصله زمانی را نسبت به قهرمان جهان شکستم و ۱۱ ثانیه با اول جهان فاصله داشتم.
اسکی باز ایران عنوان کرد:
پیش از این بهترین رکورد در ایران فاصله ۱۶ ثانیه در با اول جهان بود؛ این اتفاق، اتفاق خوشایندی بود ک به همه ثابت کرد که ایران پتانسیل بالایی برای ثبت رکورد دارد.
عباسی درباره شرایط تمرینی خود در ایران گفت:
کوه‌های ایران به نسبت کوه‌های آلپ؛ کوه‌های فرسوده با شیب کم هستند در حالی که مسابقات ما اغلب در کوه‌های با شیب تند است که با شرایط تمرینی ما در ایران متفاوت است.
ما تنها سالی یک بار برای تمرین به اتریش می‌رویم که آن هم شیب تندی ندارد. اگر شرایط برای ما مهیا باشد؛شیب‌ها با شیب مسابقات یکی باشد و برف‌ها از نظر یخ و نرمی نزدیک به شرایط مسابقه باشد قطعاً نتیجه بهتری حاصل می‌شود.
او درباره کیفیت المپیک عنوان کرد:
المپیکی که در سوچی روسیه برگزار شد کیفیت خیلی بالا و بهتری از نظر نحوه برگزاری داشت و همه چیز بسیار عالی بود و از لحاظ دمایی نیز قابل تحمل تر بود ولی المپیک پیونگ چانگ از لحاظ زمان ، دچار مشکل بود و مسابقات با تأخیر برگزار می‌شد و المپیک کره جزء سردترین المپیک‌های زمستانی شناخته شد.
فروغ عباسی درباره سختی‌های رشته اسکی در ایران گفت:
رشته اسکی رشته فصلی هست و ما تنها ۳ ماه از سال را می‌توانیم تمرین کنیم؛ این در حالی است که قهرمانان جهان به دلیل دسترسی به یخچال‌ها کل سال را تمرین می‌کنند.
همین موضوع تفاوت زیادی را بین تیم ایران با سایر تیم‌های برتر دنیا ایجاد می‌کند و کسب مدال‌های جهانی را برای ما دور از دسترس می‌کند.
اسکی رشته طاقت فرسایی است چرا که تمام تمرینات در ارتفاعات بالای سه هزار و با سرمای پایین ده درجه است و تمرین در این شرایط، دشوار است.
او درباره هزینه‌های بالای رشته‌اش نیز گفت:
هزینه تجهیزات رشته اسکی بالا و سرسام آور است، ما سالانه ۴ جفت اسکی می‌خریم و هر اسکی تقریباً ۲۰ میلیون هزینه دارد و اگر بخواهم به طور تقریبی بیان کنم هر اسکی باز سالانه باید ۲۰۰ میلیون هزینه کند تا فقط بتواند تجهیزاتش را بخرد.
