حامد اسماعیلی – پایگاه خبری ورزش زنان ایران : در سال ۱۹۹۶ و در بازیهای المپیک تابستانی آتلانتا برای نخستین بار یک زن پرچمدار کاروان ایران شد. لیدا فریمان که امروز بسیار کم از او میشنویم یک تیرانداز بود که بعنوان پرچمدار ایران در المپیک انتخاب شد.
در آن زمان فائزه هاشمی رفسنجانی تلاش میکرد اقدامات نوینی برای توسعه ورزش زنان در ایران انجام دهد و یکی از اقدامات او استفاده از جایگاه خود و مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی رئیس جمهور وقت برای این اقدام تازه بود.
پس از المپیک آتلانتا، ورزش زنان ایران بارها در رویدادهای مختلف پرچمدار داشته است. سوالی مکه منتقدان میپرسند و برای پرسیدن آن حق دارند این است که آیا پرچمدار شدن زنان به معنای توجه همسو با ورزش قهرمانی مردان به زنان است یا تنها اقدامی برای یک نمایش تبلیغاتی بین المللی با این هدف که زنان در ایران جایگاه رفیعی دارند.

پرچمداری لیدا فریمان در المپیک تابستانی آتلانتا
اقدام پرچمدار شدن یک زن و سپس تداوم آن، با هر هدفی که صورت گرفته به ورزش زنان ایران اعتبار و ارزش داده است و همیشه مایه شادی خواهد بود اما تداوم پرچمداری همه کارهایی که میشد برای ورزش زنان انجام داد و انجام نشد را محو نمیکند.
ورزش زنان ایران امروز به تشکیل اتاقهای فکر با حضور نخبگان نیاز دارد و این نیاز، به مراتب بیش از اینکه یک ورزشکار برای چند دقیقه پرچم را در میان دیدگان خارجیها حمل کند. جامعه ورزش زنان ترجیح میدهند به مشکلات آنها رسیدگی شود تا برچسب پرچمداری، همچون پوئنی بی فایده روی پیشانی آنها باشد.
پرچمداری زنان مثل نماز مستحبی است که بی توجه به نماز واجب خوانده میشود. قابل تحسین اما ناکافی.