به گزارش افرا ورزش، مریم طوسی و الناز کمپانی ستاره‌های مدال‌آور دوومیدانی زنان، در گرگان به یک رستوران رفتند که در همان زمان خواننده‌ای به نام امیر عباس گلاب در رستوران حاضر می‌شود و نتیجه آن همهمه و تحویل گرفتن اوست.
ظاهرا کسی به حضور الناز کمپانی و مریم طوسی توجهی نکرده آن هم بعد از موفقیت‌های اخیر ایران در دوومیدانی داخل سالن آسیا و همه توجهشان به خواننده مذکور جلب شده و طوسی هم در صفحه شخصی اش به این موضوع پرداخته است.
این اتفاق عجیب نیست اما در عین حال می تواند دلسرد کننده باشد ولی مشکل کجاست؟ مریم طوسی، الناز کمپانی و بقیه دختران خوشنام ورزش ما چوب دیده نشدن را می‌خورند. نه از رسانه تصویری سهمی دارند و نه به طور عمده از دیگر رسانه‌ها.
چند درصد تیتر نشریات ورزشی به ورزش زنان اختصاص دارد؟ رسانه‌های برخط چقدر به انعکاس آنی یک رویداد ورزشی زنان اهمیت می‌دهند؟
رسانه پل بین یک صحنه ورزشی و چشم و گوش مخاطب است. حق مریم طوسی و امثال مریم‌ها، تلاش کردن از یک سو و دیده نشدن از سوی دیگر نیست. حق ورزشکار ملی ما این نیست که زیر پستش در اینستاگرام بنویسند “رشته شما چیه؟”
ما در سلبریتی سازی در ورزش زنان مشکلات اساسی داریم اما این مشکل کاملا طبیعی است زیرا یک فرد عامه، کجا باید مریم طوسی را ببیند که او را بشناسد و از دیدنش در یک فضای عمومی ذوق‌زده شود؟
این را در نظر داشته باشیم که این، مریم طوسی با چهره‌ای شناخته‌شده‌تر در بین اهالی ورزش است و در این شرایط تکلیف بقیه ورزشکاران مشخص است. اگر مریم طوسی امروز گله دارد پس ورزشکاران رشته هایی مثل دوچرخه‌سواری، قایقرانی و ورزش‌های توپی ما چه بگویند.
نشانه رفتن انگشت اتهام تنها به سوی رسانه ها هم اشتباه است. سیاست رسانه ها ، سیاستی برگرفته از نوع تفکر غالب اجتماعی مردم و البته حاکمیت است. شاید پاسخ به این سوال ، کلید تمام ماجرا باشد که ورزش زنان در ایران تا چه اندازه یک اولویت محسوب می شود؟ این سوال را که پاسخ دهیم ، تکلیف ادامه سوال ها هم روشن خواهد شد.
ورزش زنان در ایران در دوران گذار به سر می برد. دوران حرکت و برداشتن گام هایی رو به جلو که از نقطه صفر شروع شده. ما را کمی صبوری شاید…
