به گزارش افرا ورزش، دوران حرفه‌ای برای ساغر آجیلی به سر آمد و او طی بیانیه‌ای در صفحه شخصی خود از بسکتبال خداحافظی کرد.
بازیکن ۳۵ ساله فصل گذشته تیم “فرآور شریف سبز” تصمیم گرفت به دوران فعالیت خود به عنوان بازیکن پایان دهد و از زمین مسابقه فاصله بگیرد.
گارد راس خوش‌فکر بسکتبال زنان ایران در تیم‌های مختلف نظیر پالایش نفت آبادان، گروه بهمن، شهرداری گرگان و نامی نو اصفهان بازی کرد و بارها قهرمانی لیگ را به دست آورد.
ساغر در شرایطی تصمیم به پایان دوران بسکتبال خود گرفته که به نظر می‌رسد او توان ادامه راه برای زمان بیشتری را داشت اما تصمیم گرفت به این دوران پایان دهد.
ساغر محصول ندا عسکرنیا مربی سازنده و شاخص بسکتبال پایه ایران بود. او در 17 سالگی به یکی از نخستین تیم‌های ملی ایران پس از انقلاب فراخوانده شد اما تیم ملی محروم از مسابقه بین‌المللی، معنایی نداشت.
ساغر آجیلی، نماینده نسل سوخته؟
ساغر در دورانی در بسکتبال ایران به عنوان یک پدیده مطرح شد که تیم زنان ایران به دلیل موضوع حجاب اجازه حضور در میادین بین‌المللی را نداشت.
همین مسئله سبب شده او خود را بخشی از نسل سوخته بسکتبال ایران بداند که در سطح فنی بالایی قرار داشتند اما درهای رقابت در تیم ملی به روی آن‌ها بسته بود.
با رسمیت یافتن حجاب در مسابقات بین‌المللی بسکتبال، باز هم فرصتی برای او پیش نیامد. زمان طلایی او به سر آمده بود و کادر فنی به او توجهی نشان ندادند.
ساغر آجیلی در تابستان 1398 در پی کنار گذاشته‌شدن از تیم ملی از سوی شایسته متشرعی سرمربی وقت، از بازی‌های ملی خداحافظی کرد در حالی که مدعی بود در اوج است.
روحیه حمایت‌گری از بازیکنان جوان را می‌توان از ویژگی‌های شاخص ساغر آجیلی به عنوان ورزشکاری الهام‌بخش دانست. او همواره ارتباطی موثر با بازیکنان دیگر داشت.
پیام خداحافظی ساغر آجیلی از بسکتبال
ساغر آجیلی در پیام خداحافظی خود از بسکتبال نوشته است:
بعد از بیست سال در دنیای بسکتبال، لحظه‌ای رسید که باید از یکی از بزرگ‌ترین بخش‌های زندگیم خداحافظی کنم. بیست سال که هر لحظه‌اش پر بود از تلاش‌های بی‌وقفه، تمرین‌های طاقت‌فرسا، پیروزی‌های شیرین و شکست‌های تلخ.
این سال‌ها نه تنها بدنم بلکه روح و ذهنم را ساخت، این سال‌ها یاد داد که برای هر چیزی باید جنگید، حتی زمانی که دنیا از تو توقعی ندارد یا وقتی که می‌خواهی تسلیم شوی.
در هر زمین، هر تمرین و هر بازی، با خون و عرق، با اشک و لبخند، و با دلی که همیشه با عشق بازی کرده، به بهترین بودن فکر کردم.
شاید پایان این مسیر، راه جدیدی را به روی من باز کند، ولی هیچ‌وقت این احساسات، این لحظات و این مردم را فراموش نمی‌کنم چون بسکتبال برای من تنها یک ورزش نبود، بلکه زندگی بود. یک زندگی که در هر پرتاب، در هر دفاع، و در هر پیروزی می‌شد به وضوح دید که چطور می‌توان با اراده و امید پیش رفت.
حالا، با قلبی پر از خاطرات و تجربه‌ها، این فصل را به پایان می‌رسانم اما همیشه در هر قدم از زندگی‌ام، صدای توپ، هیجان زمین و خاطرات تیم، با من خواهد بود.
به هر کسی که روزی با من در زمین بود، با هم تمرین کرد، یا در هر لحظه‌ای کنارم بود، از صمیم قلب سپاسگزارم. چون شما بخشی از این سفر بزرگ بودید.
بسکتبال در وجود من همیشه زنده است. اما امروز، از زمین و از توپ خداحافظی می‌کنم. نه از چیزی که بودم، بلکه از چیزی که از آن خواهم ساخت.
دوستت دارم بسکتبال.
